ငယ္ငယ္တုန္းက
ငါတို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္အဝင္လမ္းထိပ္မွာ
စိန္ပန္းပင္တစ္ပင္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ငါ့တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တစ္ခ်ဳိ႕မွာ
အဲသည့္ စိန္ပန္းပင္ေပၚ တက္ေဆာ့လို႔ ေမာလာရင္
ေအာက္က အုန္းမုန္႔ခြက္နဲ႔ ေရခ်မ္းစင္က ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပဲ။
ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးကာလမ်ားမွာဆိုရင္
အကိုင္း ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ စိန္ပန္းတစ္ပင္လံုး
နီက်င့္က်င့္ပြင့္ဖတ္ေတြနဲ႔ ထီးထီးႀကီးရဲေနေလရဲ႕။
ဒါေၾကာင့္ပဲ လမ္းထပ္က ကားမွတ္တိုင္ဟာ
စိန္ပန္းလို႔ ျဖစ္လာသလား ငါတို႔စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ငါတို႔ ျမွီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့]
မဲဆြယ္ကာလဆိုလား၊ ဘာလားပဲ
လမး္ခ်ဲ႕တြင္ေရး စီမံကိန္းလက္ခ်က္နဲ႔
စိန္ပန္းဟာ အျမစ္ကေန ေျမလွန္ခံရရွာတယ္။
မၾကာပါဘူး
ငါတို႔စိန္ပန္းဟာ အသြင္သစ္နဲ႔
စင္တင္ေတးဂီတပါ ဘီယာဆိုင္အျဖစ္
ငါတုိ႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာ။
စည္တစ္ခြက္ (၂၀၀၀)၊
ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ (၁၈၀၀)တဲ့
စိန္ပန္းဟာ ငါတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္သူျဖစ္လာ။
ဂရမ္းျပာကို ခါးၾကားထိုး
အေပၚအက်ႍနဲ႔အုပ္၊ ဦးထုပ္ငိုက္စိုက္ေဆာင္းလို႔
စင္ေပၚက နီက်င့္က်င့္ ဂါဝင္အတိုကေလးနဲ႔
ရင္သားၾကြၾကြ၊ တင္ပါးလွလွ ကေလးေတြကို
အေမွာင္ထဲက မၾကည့္မိေအာင္
သတိထားေနရတယ္။ ။
ဗန္ခိုမိႈင္း
photo : caosycosasdecuba
No comments:
Post a Comment