“မင္းတို႔သိပ္ေတာင့္တလြန္းေတာ့လည္း ငါေရာက္လာရၿပီေပါ့ကြာ” ရုပ္မျမင္ရမီ ႀကိဳတင္ၾကားေနရေသာ ဖက္တီး အသံျဖစ္သည္။ လက္ရွိ အေနအထားအရေတာ့ ဖက္တီးမွာ အားလံုးေရွ႕တြင္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးလိုျဖစ္ေနသည္။ ဖက္တီးမွတစ္ပါး မိမိတို႔အား ကယ္တင္ႏိုင္မည့္ ကယ္တင္ရွင္မရွိေတာ့သည့္အလား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ပံုပန္းမက်သည့္ ဖက္္တီး ကိုပင္ ဇာတ္မင္းသား ဖိုးခ်စ္ကို ၾကည့္သလို ၾကည္ေနရသည္။
“ေျပာပါဦးမင္းတို႔ဇာတ္ထုတ္။ မင္းတို႔ပိုက္ဆံလိုမွ ငါ့ဖုန္းဆက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ” ဖက္တီး၏ ဒုတိယေျမာက္စကားလံုးျဖစ္သည္။ သူသည္လိုေျပာခဲ့ဖူးသည္မွာ FIRST YEAR ကတည္းကပင္ျဖစ္သူမို႔ ဘယ္သူမွလည္း အေထြအထူး ဂရုတစိုက္မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဖက္တီးကေတာ့ ဘယ္သူဂရုစိုက္စိုက္ မစိုက္စိုက္ အခြင့္ရရင္ ရလိုေျပာတက္ၿမဲျဖစ္သည္။ “ဒီလိုကြာ”ကၽြန္ေတာ္ကပင္ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပလိုက္သည္။ “ငါတို႔ ဒီေန႔ညေန ေဘာလံုးကန္ဖို႔ခ်ိန္းထား တာကြာ။ မင္းကို ကန္မလားအေဖၚညွိတာ။ မင္းကန္မယ္မဟုတ္..”
“ေဘာလံုးကန္ဖို႔လာေခၚတယ္။ ေဟ့ေရာင္ေတြ ေနာက္တစ္ခါေခၚရင္ အကြက္ေျပာင္းေခၚ၊ ရိုးေနၿပီ။ မင္းတို႔ ကြင္းငွါးခ မရွိေတာ့လို႔ ငါ့ေခၚတာ မသိတာက်ေနေရာ။ မင္းတို႔ပိုက္ဆံရွိရင္ ငါ့ဘယ္တုန္းကေခၚလို႔လဲ။ အခုလည္း ငါ့ကို အရံမွာထားမွာမဟုတ္လား။ မင္းတို႔ကို အဲေသာက္က်င့္မႀကိဳက္တာပဲ” ကၽြန္ေတာ့စကားပင္မဆံုးလိုက္ပါ ဖတ္တီး၏ မေက်နပ္သံမ်ား အစီအစဥ္အတိုင္းထြက္ေပၚလာသည္။ ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာေတာ့ျဖစ္ေနက်ပင္ျဖစ္သည္။
“သားရီးရာ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ငါတို႔က မင္းအဆင္ေျပမေျပမသိဘူးေလ။ မင္းတို႔ေက်ာင္းက စာအရမ္းမ်ားတယ္ၾကား ေတာ့ ေခၚရတာ အားနာလို႔ပါကြာ” အရွည္ႀကီးမွ ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖသည္။
“ေနပါကြာ။ အခုမွေပါင္းတဲ့ေကာင္ေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ ထားပါေတာ့ အခုပိုက္ဆံက ဘယ္ေလာက္လိုလို႔လဲ”
“တစ္ေသာင္းပဲ လိုတာပါကြာ” ကၽြန္ေတာ္၀င္ေျပာေတာ့ ဖတ္တီးမ်က္ႏွာမွာ ဇီးရြက္သာသာ
“တစ္ေသာင္းပဲ လိုတာပါကြာ” ကၽြန္ေတာ္၀င္ေျပာေတာ့ ဖတ္တီးမ်က္ႏွာမွာ ဇီးရြက္သာသာ
“ငါ…. မင္းတို႔ အေဖမဟုတ္ဘူးကြ။ ငါ့မွာအဲေလာက္ ဘယ္လိုလို႔ရွိမွာလဲ။ ရသမွ် မုန္႔ဖိုး၊ ဘုန္းထားတဲ့ က်ဴရွင္ဖိုးလည္း ကုန္ၿပီ အခုေလာေလာဆယ္ ငါ့လက္ထဲမွာ ရွစ္ေထာင္ပဲရွိတယ္။ ငါ (၅၀၀၀)ပဲ စိုက္ႏို္င္မယ္”ေျပာေျပာ ဆိုဆိုပင္ ဖက္တီးက သူပိုင္ဆိုင္သမွ် ျခေသၤ့မ်ားကို တစ္ေကာင္္ခ်င္းေရတြက္ရင္း အစိမ္းေရာင္ ျခေသၤ့ ငါးေကာင္အား ကၽြန္ေတာ့ လက္သို႔ေပးေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ မူလတန္းအရြယ္ကတည္းက တစ္ရပ္ကြက္တည္း ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဖက္တီးကေတာ့ (၅) တန္းေလာက္မွာ ရပ္ကြက္ထဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးထဲတြင္ ေငြအသံုးႏိုင္ဆံုးျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖက သစ္စက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သျဖင့္ ေငြရႊင္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ၾသဇာေညာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဖက္တီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ငယ္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ ကေလးတုန္းက ဂိမ္းဖိုးလိုလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားရပ္ကြက္က ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္လွ်င္လည္းေကာင္း ဖက္တီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ပင္တိုင္သူေဌးျဖစ္ၿမဲ။ အခု တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ နီးနီးနားနားမွ ဒဂံုတကၠသိုလ္သာ တက္ႏိုင္သည္။ ဖတ္တီးကေတာ့ သူ႔အေဖၾသဇာမလြန္ဆန္ႏိုင္၍ သန္လွ်င္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ ေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူေဌးအျဖစ္မွ အၿငိမ္းစားမရေသးေပ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေဘာလံုးကို အလြန္္႐ူးသြပ္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲပင္ရွိေစကာမူ ယန႔ညေန ဘာစီလိုနာႏွင့္ ရီးရဲယ္မက္ထရစ္အသင္းပြဲစဥ္ရွိပါက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ခ်ီတက္ၾကၿမဲ။ အရင္ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္တြင္မူ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အေပါဆံုးမွာေဘာလံုးကြင္းျဖစ္သည္။ စံခ်ိန္ စံညႊန္းမ်ားႏွင့္အညီ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ကြင္းမ်ားမဟုတ္လင့္ကစား လယ္ကြက္မ်ားေပၚတြင္ ၀ါးလံုးတိုင္ေထာင္ ထားသည့္ ေဘာလံုးကြင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းေဘာလံုးကြင္းမ်ား၊ သဲကြင္းမ်ား ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ လူသာရွိပါမူ ကြင္းမပူရသည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လက္ရွိတြင္မူ ေက်ာင္းကြင္းမ်ားမွာလည္း ျမက္ဖုတ္မ်ားႏွင့္ လယ္ကြင္းမ်ားမွာလည္း အထပ္ျမင့္တိုက္မ်ား၊ ၿခံစည္းရိုးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ကုန္သည္။ သဲကြင္းမ်ားတြင္ေတာ့ KTV ၊ တည္းခိုခန္းမ်ား အျမစ္တြယ္ ေနၿပီျဖစ္သည္။
လက္ရွိရပ္ကြက္ထဲတြင္ တစ္နာရီ (၅၀၀၀)ေပးရသည့္ သဲကြင္းတစ္ကြင္းရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကန္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ သြား၍မရ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ႀကိဳတင္ရက္ခ်ိန္းရသည္။ ထိုသို႔ ခ်ိန္းလွ်င္ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မွကြင္း ရတတ္သည္မ်ားလည္းရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔မွာ ေျမာက္ဒံု မသန္စြမ္းကြင္းနားမွ ျမက္ခင္းတုဖူဆယ္ကြင္းသို႔ စားက်က္ေျပာင္းၾကရသည္။ ထိုသို႔ ေျပာင္းရေသာ္လည္း အေျခမဟန္လွေပ။ အေၾကာင္းမွ ကြင္းငွါးခ အဆမတန္ မ်ားျပား ေန၍ျဖစ္သည္။ တစ္ရက္ေနလို႔ မုန္႕ဖိုးတစ္ေထာင္ နပ္မမွန္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ကြင္းငွါးခ တစ္နာရီ (၂၀၀၀၀) ဆိုတာက မ်ားလြန္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေခ်းခါးသည္။ သဲမ်ားသည္ လုပ္၍မရ။ ေဘာလံုးတစ္ႀကိမ္ ကန္ျဖစ္ပါက ကုန္က်ေငြမွာ ဒိုင္လူႀကီးငွါးရမ္းခ အပါအ၀င္ (၃၀၀၀၀) အနိမ့္ဆံုးျဖစ္သည္။
ဖတ္တီးရွိေန၍သာ ေတာ္ပါေတာ့သည္။
“ကဲၾကာတယ္။ ညေန ၄ နာရီခ်ိန္းထားတယ္။ (၃) နာရီ လမ္းထိပ္က ေရႊေကာင္းၾကြယ္မွာဆံုမယ္။ ေနာက္က် စရာရွိရင္ ဖုန္းႀကိဳဆက္။ အတန္းတက္စရာရွိေသးလို႔သြားဦးမယ္” ဒီလိုႏွင့္ အ၀ိုင္းအုတ္ခံုေပၚမွ အစည္းအေ၀းမွာ ၿပီးဆံုးခဲ့သည္။
==========
==========
“ေဟ့ေကာင္ ေရဂင္ ေနာက္က်လွခ်ည္လားကြ။ မင္းႏွယ္ကြာ ဘယ္ေတာ့မ် တက္တက္ၾကြၾကြရွိတယ္ကို မရွိဘူး” ညေန လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ (၁၀) မိနစ္ခန္႔ေနာက္က်သျဖင့္ သူေဌးမင္း ဖက္တီး၏ ေဘတီးသံကို ၾကားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားတြင္ ျဖစ္ေနက် ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ မွ်သာ။
“ပိုက္ဆံ နည္းနည္းလိုေနေသးလို႔ ႀကံဖန္ေနတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားတာ ေဆာရီး”
“အဲလိုဆို ပိုက္ဆံရၿပီလား” ဆိုမာလီက ေမးသည္။ (ဆိုမာလီဆိုသည္မွာ ကုလားဆင္ ရုပ္ျဖစ္၍ အမည္ေျပာင္ေပး ျခင္းျဖစ္သည္)။
“ရေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမယ္မယ့္ တစ္ပတ္အတြင္းျပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေမသႏၱဦးဆီက ေခ်းလာ….”
“ဘာ ေမသႏၱာဦးဆီက ေခ်းလာတယ္” ဖက္တီးဆီက အာေမဋိတ္ အသံျဖစ္သည္။ ဖတ္တီးဆီကဆိုလို႔ ေမသႏၱာဦးကို ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္က ရည္းစားကစားေျပာထားတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္မဟုတ္ပါလား။
“မင္း ဘယ္ေလာက္ေခ်းလာတာလဲ ေရဂင္”
“တစ္ေသာင္းခြဲတည္းပါကြာ။ ရပါတယ္။ အဲပိုက္ဆံက တပတ္အတြင္းဆိုေပမယ့္ တစ္လေလာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပးလည္း အဆင္ေျပပါတယ္”
“ေဟ့ေကာင္ ေရဂင္ မင္းစကားအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေနျပန္ၿပီ မနက္ကေတာ့ တစ္ေသာင္းပဲလိုတာဆို။ ငါ ငါးေထာင္ထပ္ေပး ထားေသးတယ္ေလ။ ဘာလို႔ တစ္ေသာင္းခြဲေတာင္ထပ္ေခ်းတာလဲ”
“ေအး ေဘာလံုးပြဲၿပီးရင္ မင္းပဲ အေအးေလးေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔လို႔ လိုင္းကား မစီးခ်င္တာနဲ႔ TAXI ငွားမွာ မဟုတ္လား။ အေအးေသာက္မယ္ဆိုၿပီး အစားေတြ နင္းကန္စားမွာမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မင္းမွာ ရွိသမွ်ကုန္ၿပီဆို ေတာ့လည္း မင္းကို ဒုကၡမေပးခ်င္ ေတာ့ဘူးေလကြာ။ ေခ်းထားတာေတြ က်န္တဲ့ငါတို႔ ၀ိုင္းဆပ္ၾကတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့ စကားကပဲ ထိသြားေလသလားမသိ ဖတ္တီးမွာ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ကုန္းႏိႈက္ပါေတာ့သည္။
“ေဟာ့ေကာင္ ဒီမွာ ဘုန္းထားတဲ့ပိုက္ဆံကုန္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မပူပါနဲ႔ ဘက္ေငြေတြ ရွိပါေသးတယ္ကြ။ အဲ ပိုက္ဆံ ငါ့ကိုေပး။ ဒီညေန ငါေမသႏၱာဦးကို ျပန္ေပးလိုက္မယ္”
“ဒါမွ ငါတို႔ေဘာစိကြ”
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ။ေရဂင္ (ကစဲ)
