=====
အတိတ္ကာလဟူသည္ မေမ့စေကာင္းဟု လူႀကီးမိဘမ်ား၏ ဆိုဆံုးမမႈမ်ားကို ၾကားနာခဲ့ရဖူးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူမကို မည္သည့္အခ်ိန္ကမွ် မေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေၾကာင္း အရွက္တရားကင္းမဲ့စြာ ဝန္ခံဖူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရဂင္ျဖစ္သည္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသူမဟုတ္ပါ။ အမွန္စင္စစ္ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူမအား ေမ့ပစ္လိုက္ရန္ကို ေမ့ေနျခင္းသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ စာက်က္ဖူးသည္၊ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေျမနီလမ္းကေလးမ်ားအေပၚ၊ လယ္ကြက္ကြင္းျပင္ ျမက္ေျခာက္မ်ားအေပၚ၊ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဖူးၾကသည္။ ညႀကီးသန္းေခၚ သူမအိမ္လိုက္ပို႔ဖူးသည္၊ ထီးတစ္လတ္အတူ ေဆာင္းကာ လမ္းေလွ်ာက္ ဖူးသည္။ ဘက္စ္ကား အတူစီးဖူးသည္။ ထမင္းတစ္ပန္းကန္တည္းကို ႏွစ္ေယာက္အတူစားဖူးသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္း(၅၀)တြင္ ငါးနီတူသုပ္စားခဲ့ဖူးသည္။ ရုပ္ရွင္အတူတူၾကည့္ဖူးသည္။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ဖူးသည္။ ထိုထိုေသာ အတိတ္တို႔အား မည္သုိ႔ ေမ့ရပါေတာ့ မည္နည္း။
နင္ငါ့အေၾကာင္းမသိပါဘူးဟာ၊ တကယ္သိရင္ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး
နင္မွန္ပါတယ္ဟာ
နင္ငါ့ကို ဘာလို႔အဲေလာက္ေၾကာက္ေနရတာလဲ
နင့္ငါ့ကို မေမ့ဘူးလို႔သာေျပာေနတာ၊ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုဘာ ဘာသက္ေသမွ မျပႏိုင္ဘူးေလ
ဟဲ့ …. နင္ကလည္း ငါ့မွာခ်စ္သူရွိေနတယ္ေလ
ငါ့နင့္ကို မတြယ္တာေတာ့ဘူးဟာ…….. စသည္စသည္ျဖင့္ ……။
နင္မွန္ပါတယ္ဟာ
နင္ငါ့ကို ဘာလို႔အဲေလာက္ေၾကာက္ေနရတာလဲ
နင့္ငါ့ကို မေမ့ဘူးလို႔သာေျပာေနတာ၊ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုဘာ ဘာသက္ေသမွ မျပႏိုင္ဘူးေလ
ဟဲ့ …. နင္ကလည္း ငါ့မွာခ်စ္သူရွိေနတယ္ေလ
ငါ့နင့္ကို မတြယ္တာေတာ့ဘူးဟာ…….. စသည္စသည္ျဖင့္ ……။
အေၾကာင္းရွိ၍ အက်ဳိးရွိသည္ ဆိုသည့္ စကားအား မွန္သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္မဆိုလိုႏိုင္ပါ။ အရာရာတြင္ ခၽြင္းခ်က္မ်ားရွိႏိုင္မည္သာ ဟု ထိုစကားကို ေခ်ပရန္အလို႔ငွာ မိမိဘာသာ မိမိ ဆင္ေျခေပးမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို…….ပါသည္။ ယင္းမွာ အေၾကာင္းလား၊ အက်ဳိးလား စဥ္းစားရန္ ကၽြႏ္ုပ္ဥာဏ္မမီပါ။ စဥ္းလည္း မစဥ္းစားမိပါ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူမကို …….ေနရသည္ပင္ ေလာကီစည္းစိမ္ဟု။ ေနတက္ပါက ေက်နပ္စရာခ်ည္းဟူ၍ပင္ ေရွးလူႀကီးတို႔ စကားခ်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီမဟုတ္ေပေလာ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေမြးနံ႔သာမ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူမဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတ္အဲေနသည့္ ေရဂင္ကို ျခစား၍ ပြလန္က်ဲေနသည့္ စာအုပ္ပံုတြင္ ရွာ၍ေတြ႕ရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တန္းဖိုးနည္း ေရေမႊးပုလင္းတစ္ခုကို သူမအားလက္ေဆာင္ေပးခဲ့မိပါသည္။ ထိုေရေမြးပုလင္းအား စိတ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ရိုက္ခြဲပစ္တန္ေကာင္း ပါသည္ေလ။ ကၽြႏ္ုပ္မႀကိဳက္သည့္ ဂ်ယ္လီကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္အား ေစတနာျဖင့္ ေကၽြးဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘူ၊ ကိုး မသိသူကၽြႏ္ုပ္မွာ အလိုက္ကမ္းစိုးမဲ့စြာပင္ ျငင္းမိပါ၏။ ထိုအတြက္ ေနာင္တရသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ေမႊးရနံ႔မ်ားမႀကိဳက္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေရေမႊးနံ႔ထံုေနတတ္သည့္သူမ ကိုယ္သင္းရနံ႕အား ရွဴရွိဳက္ရသည္ကိုေတာ့ အလြန္ပင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပုခံုးႏွစ္ဘက္မထိမိေအာင္ သတိထား၍ေလွ်ာက္ ေနရေၾကာင္း သူမလည္းသိသည္ဟုထင္ပါသည္။ သိႏိုင္ေလာက္မည္သာ။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တိတ္ဆိတ္ ေနတတ္ပါသည္။ စကားလံုးမ်ားကို အယံုအၾကည္ မရွိ၍ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။ ေရွးပေဝပသီမွစ၍ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ မ်က္ေမွာက္ ပစၥဳပၸန္တြင္လည္း လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေနာက္လာလတၱံေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားတြင္လည္း လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔ ေျပာၾကလိမ့္မည့္ စကားကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္မွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထပ္မံေျပာၾကားရန္ လိုအပ္ေနရပါသနည္း။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္အုပ္သည္ လံုေလာက္သင့္ေပၿပီဟု ကၽြႏု္ပ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ေလထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္မည့္ အနာဂတ္ကို မည္သည့္အေၾကာင္းျပ ခ်က္ေၾကာင့္ ယံုၾကည္သင့္ပါသနည္း။ ကၽြႏ္ု္ပ္ဘာမွ်မသိပါ။
ေနသည္ အေရွ့အရပ္က ထြက္သည္လား၊ ေနထြက္ရာအရပ္ကို အေရွ႕ဟုေခၚသည္လား ကၽြႏ္ုပ္မသိပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ မသိတာမ်ားပါသည္။ သူမအေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ သူမလက္ေဆာင္ေပးသည့္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ကေတာ့ ပိုခါးသည္။ ပိုေကာင္းသည္။ ထိုေကာ္ဖီမစ္ထုပ္မ်ားျဖင့္ အေမွာင္ထုကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ခဲ့သည္။ ကဗ်ာမ်ားကို မီးဖြားသန္႔စင္ခဲ့သည္။ ထိုအတြက္လည္း ေက်းဇူးအထူးပင္တင္ရွိပါသည္။ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကဲ့သို႔ပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူမကို ႏွင္းဆီပန္း ဥယ်ာဥ္လက္ေဆာင္ေပးခ်င္မိပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွင္းဆီပန္းဥယ်ာဥ္ေပးပါမည္ဟု မည္သည့္အခါကမွ် ကတိမေပးခဲ့ဖူးပါ။ ဘဝတစ္ခုလံုးပိုင္ဆိုင္ထားသူအတြက္ ႏွင္းဆီးပန္းဥယ်ာဥ္သည္လည္း လိုအပ္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟုထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္အထင္မွာ အထင္သက္သက္လည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါေသးသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ဘဝသည္ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ေလာက္မွ်ပင္ သူမအတြက္ အသံုးတည့္ခ်င္မွလည္း တည့္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ေတြးသင့္ပါေပသည္။ ထိုအတြက္ ဟန္ထူးလြင္၏ “ကၽြႏု္ပ္မသိျခင္းမ်ား” သီခ်င္းကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ညည္းဆိုမိရင္း …… ။
#ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေရဂင္ (ကစဲ)
No comments:
Post a Comment